Το παράδειγμα του Κωνσταντίνου Σέκερη

ΤΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑΣ ΛΙΒΑΝΙΟΥ*

Το περασμένο καλοκαίρι (12/07/2009) η Αυγή δημοσίευσε άρθρο του καθηγητή Κωνσταντίνου Σέκερη, με τίτλο «Μια χειρουργική επέμβαση με αλυσοπρίονο και χωρίς αναισθητικό». Το άρθρο εξέφραζε τη ριζική αντίθεση του καθηγητή στην επικείμενη, τότε, «αναδιάρθρωση του ερευνητικού ιστού» της χώρας, αναδιάρθρωση που έπληττε ιδιαίτερα το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών.

Στις 15 Σεπτεμβρίου ο Κωνσταντίνος Σέκερης έφυγε από κοντά μας. Η μνήμη του τιμήθηκε από την ανώτατη πολιτειακή αρχή, ελληνικά και διεθνή πανεπιστημιακά και ερευνητικά ιδρύματα, εθνικές και διεθνείς επιστημονικές ενώσεις και, κυρίως, από τους μαθητές και τους συνεργάτες του.

Δεν είχα την τύχη και την τιμή να γνωρίζομαι προσωπικά με τον Κ. Σέκερη. Θυμάμαι, ωστόσο, με σεβασμό τον αφοσιωμένο καθηγητή Βιοχημείας, που τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης μάς προέτρεπε με ζέση, φοιτητές της Φαρμακευτικής στο Μεγάλο Αμφιθέατρο του Νέου Χημείου, να μελετήσουμε σε βάθος τη βιοχημεία των ορμονών και των βιταμινών, ώστε αργότερα ως φαρμακοποιοί-θεράποντες των Επιστημών Υγείας να εξασκήσουμε «κατά τρόπον άριστο τα καθήκοντά μας».

Παράλληλα, θυμάμαι τον προσηνή και μειλίχιο δάσκαλο που είχε πάντοτε διαθέσιμο χρόνο και πόρτες ανοικτές για κάθε φοιτητή ή φοιτήτριά του. Ιδιαίτερα, θυμάμαι τον πανεπιστημιακό–ερευνητή, που, ανοίγοντάς μας νέους δρόμους, προσπαθούσε με πάθος να μας εξηγήσει ότι πίσω από τα πανεπιστημιακά συγγράμματα και την, «στατικά» αποτυπωμένη σε αυτά, συσσωρευμένη ανθρώπινη γνώση, κρυβόταν μια κοπιώδης και μακρόχρονη, μια «εγελιανής διαλεκτικής» πορεία έρευνας και αναζήτησης, με επιτυχίες και αποτυχίες, με σημαντικά σημεία-σταθμούς, με δισταγμούς και αναθεωρήσεις, με υποθέσεις εργασίας, διαψεύσεις ή επιβεβαιώσεις και, κάποτε, με θαυμαστά αποτελέσματα.

Η πρόσφατη αναταραχή στον χώρο των Ερευνητικών Κέντρων έφερε για μια ακόμη φορά στην επιφάνεια ουσιώδη ζητήματα που απασχολούν την ερευνητική, αλλά και την πανεπιστημιακή, κοινότητα, με τα οποία θα πρέπει να «αναμετρηθούμε» στα χρόνια που έρχονται -όπως είναι ο καθορισμός των πρωταρχικών στόχων της εκπαιδευτικής και της ερευνητικής διαδικασίας στην Ελλάδα του σήμερα, η γενναία αύξηση της χρηματοδότησης, η θεσμική διασύνδεση και η διασφάλιση του δημόσιου και ακαδημαϊκού χαρακτήρα των ΑΕΙ και των Ερευνητικών Κέντρων, η ενίσχυση της επιστημονικής αριστείας και, παράλληλα, η ανάπτυξη θεσμών συλλογικότητας, δεσμών συνεργασίας και πνεύματος άμιλλας (ανά)μέσα στους ακαδημαϊκούς φορείς -στη θέση της πολυχρησιμοποιημένης και αμφιλεγόμενης «ανταγωνιστικότητας»- η εξασφάλιση αξιοπρεπών συνθηκών εργασίας για το διδακτικό και ερευνητικό προσωπικό και το προσωπικό στήριξης, οι όροι, οι προϋποθέσεις, οι προτεραιότητες και τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα της όποιας σύμπραξης των ακαδημαϊκών φορέων με τους αναπτυξιακούς φορείς και τον ιδιωτικό τομέα.

Η θέση του καθηγητή Κ. Σέκερη επί της ουσίας αυτών των ζητημάτων, όπως αποτυπώθηκε στο δημοσίευμα της Αυγής, ήταν η αγωνιώδης φωνή και το ύστατο «παρών» ενός ανθρώπου, που υπηρέτησε με σεμνότητα, ανιδιοτέλεια και με όρους ζωής την υπόθεση της Παιδείας και της Έρευνας στη χώρα -και είθε να τύχει της προσήκουσας προσοχής από πλευράς των κρατούντων.

«Ο Κωνσταντίνος Σέκερης ήταν πλούσιος σε αρετές. Τίμησε τον τόπο και τις επιστήμες» –έγραψε σε σημείωμά του με τίτλο «εις μνήμην Κωνσταντίνου Σέκερη» ο Δ.Χ. στην Αυγή της 20/09/2009. Να προσθέσω πως η πρόσφατη στάση του ήταν ένα λαμπρό παράδειγμα τού πώς, σε περιόδους κρίσεων, διακεκριμένοι για την προσφορά τους πνευματικοί λειτουργοί, μέσα από την προσωπική τους παρουσία και τον δημόσιο λόγο τους, μπορούν να δράσουν ως σημεία αναφοράς και πόλοι ενότητας, βοηθώντας στη διάκριση του μείζονος από τα ελάσσονα στο εκάστοτε επίμαχο διακύβευμα (και έχοντας εξασκήσει, εν τέλει, «κατά τρόπον άριστο τα καθήκοντά τους»).

Πέθανε, στα 76, ο καθηγητής Βιοχημείας Κωνσταντίνος Σέκερης

Ο Κωνσταντίνος Σέκερης, ομότιμος καθηγητής Βιοχημείας του Πανεπιστημίου Αθηνών και πρόεδρος του ΔΣ των Παιδικών Χωριών SOS, πέθανε την Τρίτη από ανακοπή σε ηλικία 76 ετών.

Ο Δρ Σέκερης σπούδασε Ιατρική αλλά αφιερώθηκε στη βιοχημική έρευνα και ακολούθησε λαμπρή ακαδημαϊκή καριέρα στη Γερμανία και την Ελλάδα.

Αναγορεύτηκε καθηγητής του Πανεπιστημίου του Μάρμπουργκ το 1969 και από το 1974 έως το 1979 διετέλεσε επικεφαλής του τμήματος Μοριακής Βιολογίας στο Γερμανικό Κέντρο Έρευνας Καρκίνου με έδρα τη Χαϊδελβέργη.

Από το 1977 έως το 2000 ανέλαβε τη διεύθυνση του Ινστιτούτου Βιολογικών Ερευνών στο ελληνικό Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών.

Από το 1979 έως το 1993 ήταν επίσης καθηγητής Βιοχημείας στο Τμήμα Βιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και από το 1993 έως φέτος στην Ιατρική Σχολή Αθηνών.

Επί 20 χρόνια ήταν μέλος του ΔΣ των Παιδικών Χωριών SOS και την τελευταία πενταετία πρόεδρός του. Πέθανε μάλιστα κατά τη διάρκεια επίσκεψής του στο Παιδικό Χωριό SOS του Πλαγιαρίου Θεσσαλονίκης.

Η νεκρώσιμος ακολουθία θα ψαλεί στις 11.00 το πρωί της Παρασκευής 18 Σεπτεμβρίου από τον Αγ. Γεώργιο Κυψέλης, ενώ η ταφή του θα γίνει στη γενέτειρά του το Τολό.