Η παιδική φτώχεια στην Ελλάδα

Α) Περίπου 500.000 παιδιά στην Ελλάδα, δηλαδή 1 στα 5, ζουν κάτω από το όριο τηςφτώχειας σύμφωνα με την έρευνα του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών (ΕΚΚΕ) για το2008. Στον αριθμό πουκαταγράφεται από το Κέντρο δεν συμπεριλαμβάνονται τα παιδιά τωνμεταναστών που ζουν στην Ελλάδα.

nΒ) Το 23,3% του συνόλου των παιδιών ηλικίας 0-17 ετών, δηλαδή περίπου 449.000 ανήλικοι, ζουν στην Ελλάδα υπό συνθήκες φτώχειας σύμφωνα με την έρευνα «Κοινωνικό Πορτραίτο της Ελλάδας 2010» του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών. 

nΓ) Από την έρευνα προκύπτει ότι η παιδική φτώχεια είναι αντιστρόφως ανάλογη με την πληθυσμιακή πυκνότητα της περιοχής όπου ζει το παιδί. Συγκεκριμένα, το 16,2% των παιδιών που ζουν στις πυκνοκατοικημένες περιοχές διαβιούν σε νοικοκυριά με προβλήματα φτώχειας, το ποσοστό ανεβαίνει στο 17,9% για τα παιδιά που ζουν στις περιοχές ενδιάμεσης πυκνότητας και στο 31% για τα παιδιά που ζουν σε αραιοκατοικημένες περιοχές.

n

«Εδώ και μία πενταετία περίπου είναι καταγεγραμμένος ένας πληθυσμός 450.000 παιδιών από 0-17 που ζουν σε φτώχεια στην Ελλάδα. Στην τριετία που έχει μεσολαβήσει από το 2007 που είναι τα τελευταία επεξεργασμένα στοιχεία και δημοσιοποιήσημα από την ευρωπαϊκή έρευνα των νοικοκυριών και από το ΕΚΚΕ, εικάζουμε ότι αυτό το νούμερο έχει φτάσει γύρω στα 550.000 με 600.000» Πούτου Αικατερίνη (Ελληνικό Δίκτυο για την Καταπολέμηση της Φτώχειας).

Σύμφωνα με στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Αρχής για την Ευρωπαϊκή Έρευνα Εισοδήματος και Συνθηκών Διαβίωσης 2009, (EU-SILC 2009), το 23,7% των παιδιών ηλικίας 0-17 ετών απειλείται από την φτώχεια μετά τις κοινωνικές μεταβιβάσεις, ποσοστό που είναι τέσσερις φορές μεγαλύτερο από τον γενικό πληθυσμό.

Για την ηλικιακή αυτή ομάδα, εκλείπει η σύγκριση των ποσοστών κινδύνου παιδικής φτώχειας κατά φύλο ώστε να μπορέσουμε να διακρίνουμε εάν στην Ελλάδα ισχύει μία έμφυλη διάσταση παιδικής φτώχειας.

Στο επίπεδο της υλικής στέρησης το 49,2% του φτωχού πληθυσμού κάτω των 18 ετών, αντιμετωπίζει οικονομικές δυσκολίες σε τουλάχιστον τρείς από τις παρακάτω εννέα διαστάσεις της υλικής στέρησης (ολιστική προσέγγιση της φτώχειας) :

1. Δυσκολίες ανταπόκρισης στην πληρωμή πάγιων λογαριασμών – (προσέγγιση οικογενειακού εισοδήματος)
2. Οικονομική αδυναμία για πληρωμή μίας εβδομάδας διακοπών (προσέγγιση οικογενειακού εισοδήματος – ψυχολογική και κοινωνική αποστέρηση παιδιών)
3. Οικονομική αδυναμία για διατροφή που να περιλαμβάνει κάθε δεύτερη ημέρα κοτόπουλο, κρέας, ψάρι ή λαχανικά ίσης θρεπτικής αξίας (βασικό αγαθό ανάπτυξης παιδιών)
4. Οικονομική αδυναμία για αντιμετώπιση έκτακτων, αλλά αναγκαίων δαπανών αξίας περίπου 500 ευρώ.
5. Οικονομική αδυναμία να διαθέτουν τηλέφωνο (περιλαμβάνεται και το κινητό τηλέφωνο) (κίνδυνος κοινωνικής απομόνωσης και αποκλεισμού).
6. Οικονομική αδυναμία να διαθέτουν έγχρωμη τηλεόραση.
7. Οικονομική αδυναμία να διαθέτουν πλυντήριο ρούχων.
8. Οικονομική αδυναμία να διαθέτουν ΙΧ επιβατηγό αυτοκίνητο.
9. Οικονομική αδυναμία για ικανοποιητική θέρμανση (βασικό αγαθό για την ποιότητα ζωής των παιδιών).

Ιδιαίτερα έντονο εμφανίζεται το πρόβλημα για τα παιδιά που διαβιούν σε ημιαστικές ή/και αγροτικές περιοχές καθώς και στην περίπτωση των μονογονεϊκών οικογενειών.

Στις περισσότερες προτάσεις και μέτρα πολιτικής , που συνηθέστερα μεταφράζονται σε μορφή οικογενειακών επιδομάτων, σε εθνικό επίπεδο δεν λαμβάνονται υπόψιν οι σωρευτικές συνθήκες μειονεξίας ώστε οι επιδοματικές παροχές να κατευθύνονται πραγματικά στα παιδιά που το έχουν την μεγαλύτερη ανάγκη.

ΠΗΓΗ: http://andounis.blogspot.gr/2011/11/blog-post_22.html